"Jedwabnik" Robert Galbraith

 Na kolejną książkę spod ręki J.K. Rowling vel Roberta Galbraitha czekałam dosyć mocno, choć jeśli mam być zupełnie szczera to w pewnym momencie o tym czekaniu zapomniałam. Tak właśnie! Taki ze mnie właśnie wierny fan, nic dodać, nić ująć. Ewentualnie pozostaje się tylko zawstydzić. A że wstydzić się z tego powodu nie zamierzam, to już inna sprawa. Chyba po prostu nie należę do osób, które mają swoich ulubionych pisarzy, serie książkowe czy choćby nawet literackie gatunki. Wy tak macie?

Niemniej, gdy otworzyłam przesyłkę (której się kompletnie nie spodziewałam) radość moja była tak ogromna, jakbym czekała na tę książkę odmierzając wręcz minuty do jej premiery.
Oto znowu mogłam udać się w podróż do mglistego Londynu, by potowarzyszyć Cormoranowi Strikowi w rozwiązywaniu kolejnej mrocznej zagadki. Tym razem bardzo mrocznej. Do tego mocno związanej z literackim środowiskiem.
Autorka tym razem wprowadziła Cormorana w kręgi pisarzy, agencji literackich i domów wydawniczych, bowiem (o czym dowiadujemy się już na okładce, żeby nie było, że spoileruję) tym razem ginie pisarz, a w jego śmierć zamieszani są ludzie, którzy w tym światku literackim obok niego gdzieś tam się obracali. Śmierć ta też jest inna niż we wcześniejszej książce autorki. Tym razem mamy o wiele drastyczniejsze okoliczności.
Oczywiście Cormoranowi w śledztwie nadal pomaga Robin, z którą łączą go co najmniej dziwne relacje - bo niby jakaś chemia między nimi jest i niby autorka jakby planuje połączenie owej pary, a z drugiej strony mnie na przykład ten wątek mocno w książce drażnił, kompletnie mi nie pasował, jakoś taki naciągany na siłę mi się wydawał. Miałam wręcz wrażenie, że jest mu stanowczo za dużo uwagi poświęcone, na czym traciła sama część związana z rozwiązywaniem powierzonej Cormoranowi sprawy.

Co zaś do samej sprawy jest ona ciekawa, znowu wszystko jest mocno zagmatwane, ale gdy się uważnie wczytamy, gdy zaczniemy zauważać szczególiki to powoli możemy dojść do rozwiązania, dzięki czemu wydaje się nam ono całkiem logiczne. Zakończenie układa się nam więc w jedną, dobrą całość. 

W "Jedwabniku" też coraz więcej dowiadujemy się o samym Cormoranie, poznajemy więcej szczegółów z jego przeszłości, dzięki czemu jego postać staje się barwniejsza, zbladła według mnie tym razem postać Robin, ale może to dlatego iż irytował mnie ten wątek uczuciowy, który Rowling na siłę chce wpleść w tworzone przez siebie historie. 

Jak dla mnie nadal na wielki plus zasługuje klimat, jaki autorce udało się stworzyć. Lekko mroczny, mglisty, niedopowiedziany. Powoli tocząca się akcja o dziwo nie drażni (choć pewnie sam wątek rozwiązywania zagadki można by opisać o wiele szybciej, a rozwleczony jest dosyć mocno), lecz jakoś tak urzeczywistnia starania detektywa, sprawia, że ma się wrażenie iż owa niewiadoma jest naprawdę niewiadomą, dobrze skonstruowaną intrygą i sam detektyw musi się chwilę pogłowić zanim odkryje wszystkie karty. 

No i oczywiście nie sposób nie wspomnieć tu o stylu autorki. Ja uwielbiam: ten język, te określenia, łączenie wątków, przechodzenie z jednego wątku do drugiego w taki sposób iż ma się wrażenie totalnej płynności tekstu. To wszystko na plus. Zatem czy "Jedwabnika" oceniam lepiej niż wcześniejsze "Wołanie kukułki" (klik do mojej opinii)?

Niestety nie. "Wołanie kukułki" podobało mi się bardziej, tym razem książka porwała mnie trochę mniej, jednak w dalszym ciągu jestem fanką Cormorana Strike i kryminałów spod ręki J.K.Rowling/R. Galbraitha. I pewnie na kolejny tom będę czekać niecierpliwie, aż zapomnę, że czekam...standardowo, ale mam nadzieję, że jak już go przeczytam to nadal poziom będzie zachowany. Tym razem postawić mogę *****5*****, bo po prostu ciut mniej mnie książka wciągnęła. Obym nigdy nie mogła tym książką dać mniej!

R.Galbraith, "Jedwabnik", Wyd. Dolnośląskie, Poznań 2014, s. 477