"Coco" Cristina Sanchez-Andrade

Pora i na tą zaległą recenzję. Książka przeczytana w maju, a przecież już czerwiec. Ba nawet za oknem wszystko w końcu krzyczy : wiosna! czerwcowa, ale wiosna ! A ja do tej recenzji zasiadam już trzeci raz. I ciągle zastanawiam się co napisać o tej książce.
Że jest to biografia Coco Chanel? No tak, jest to biografia Coco. Niezaprzeczalnie.
Napisać, że nie przepadam za biografiami ? Hm, to z kolei byłaby nieprawda.... bo niektóre biografie przeze mnie przeczytane do dziś pamiętam i przeżywam ich treść.
Jednak tym razem na bank napisać muszę, że ta biografia akurat jakoś bardzo mnie nie zachwyciła. Owszem jest dobra, ale....do mnie nie przemówiła.
Jakaś taka sucha....taka mało poruszająca. przedstawiająca wydarzenia z życia bohaterki w bardzo minimalistyczny sposób. Dowiadujemy się niby wszystkiego, ale jest to pogmatwane, nie wyjaśnione do końca (choć może taki był właśnie autorki zamysł), przeskakujemy z faktu na fakt.A nawet w pewnym momencie się z deczka pogubiłam, bo raz czytałam o Coco staruszce, a raz o Coco nastolatce. I zazwyczaj nie sprawiają mi problemu takie przeniesienia czasowe, a tu jednak było inaczej.
Cristina Sanchez-Andrade ukazuje w tej książce psychologiczny portret legendarnej, ciągle fascynującej kreatorki mody. Jak dla mnie psychologi było tu troszkę za mało, ale nie mniej była, tego książce odjąć nie mogę. Wszystkie cechy charaktery i zachowania opisane przez autorkę dosyć dobitnie, nakreśliły nam całą postać opisywanej przez nią kreatorki.
Co jeszcze, o czym mogłabym jeszcze wspomnieć?
No i nie sposób tu właśnie pominąć mojej reakcji na sama postać Coco Chanel.
Znałam o Coco Chanel podstawowe informacje, to co trzeba i pewnie to co każdy wie ... natomiast nie wiedziałam, że była tak ....wredna. Może to za mocne słowo, ale ciągle towarzyszyło mi przy czytaniu. W książce poznałam Madame de.... od jej złej strony (i tym bardziej ciężko dostrzec mi teraz tą jej pozytywną stronę), jako furiatkę, osobę nie liczącą się z nikim, z żadnymi uczuciami, z jednej strony zakompleksioną ogromnie, a z drugiej strony mającą się za pępek świata. Osobę według mnie psychicznie niezrównoważaną... z osobowością obsesyjną , a wręcz nawet schizofreniczną. Coś okropnego. I wszystkie te zachowania sławnej Coco Chanel tłumaczyć ma trudne dzieciństwo. Z czym ja akurat w nawet najmniejszym stopniu się nie zgadzam- uważam bowiem, że każdy człowiek może stać się tym kim chce- bez względu na to jakich miał rodziców, jak wyglądało jego dzieciństwo...a niepodejmowanie prób podniesienia się z "traum dzieciństwa" to czysty egoizm i wygoda. I uważam, że tak właśnie było w przypadku Coco. Z jednej strony kobieta, która dla własnej wolności, niezależności potrafi zaprzepaścić wszelkie dobra, wszelkie zasady, a z drugiej strony kobieta, która ma tak ogromną potrzebę bycia zauważoną, kochaną i podziwianą, że przez tą potrzebę niezależności o którą ciągle walczy, po prostu ją zwyczajnie traci... traci własną wolność. Ograniczając wolność innych.... i raniąc ich niezmiernie niejednokrotnie.
Zatem zszokowała mnie postać tej słynnej projektantki...a książka sama w sobie nie zachwyciła, lecz też nie powiem, żeby była jakaś zła. No po prostu biografia, nie porywająca, lecz całkiem dobra... zatem w skali dostaje ****4****.